Zou je jezelf kort kunnen voorstellen?
Ik ben Kubra, 25 jaar en woonachtig te Rotterdam. Ik heb een eigen onderneming als motivatie spreker en ervaringsdeskundige. Waar ik vertel over mijn ervaringen als rolstoelgebruiker.
Hoe komt het dat je in een rolstoel zit?
4,5 jaar geleden heb ik een ernstig auto-ongeval gehad, waardoor ik ‘permanent’ in een rolstoel ben beland. Ik zet het even tussenhaakjes, omdat ik zelf niet graag bij de pakken neerzit. De moed geef ik nooit op, want de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Des ondanks ik verlamd ben geraakt zit ik nog steeds positief in het leven en probeer ik nog steeds mijn doelen te behalen. Ik inspireer, motiveer en deel graag mijn ervaring op social media en live op het podium. Ook heb ik een lange tijd gevlogd, dit doe ik inmiddels 2 jaar niet meer.
Veel mensen kennen je inderdaad van je vlogs, waarom ben je hiermee gestopt?
Ik ben een lange tijd geleden gestopt, omdat ik merkte dat het zo veel tijd en energie kost om het te editen. Zelf was ik niet bewust van mijn situatie hoeveel kracht dat kostte. Het besef dat ik echt in een rolstoel zit kwam pas vorig jaar oktober (2019). Al die tijd liet ik alles maar op me af komen en wilde ik er niet bij stilstaan. Dit omdat ik weet dat ik er anders heel erg mee zou zitten. Ik lachte mijn verdriet weg. Het werd mij op een gegeven moment te veel. De acceptatie, het verwerkingsproces (van wat mij is overkomen) omdat het echt wel anders leven is. Ik ben wel van plan om korte filmpjes te plaatsen, wanneer ik hiermee begin weet ik nog niet.
Uit welke dingen heb je je kracht kunnen halen tijdens deze moeilijke periode?
Uit mijn geloof, familie/dierbaren en mijn lieve volgers.
Hoe was de steun van je familie en vrienden tijdens deze moeilijke periode?
Op het begin krijg je best veel bezoek, zoveel dat je er op een gegeven moment gehecht aan raakt. Naar mate ik dichterbij mijn zelfstandigheid kwam en het proces naar het ‘normale’ leven weer rustig begon op te pakken werd mijn bezoek steeds minder en minder. Hierdoor voelde ik mij op een gegeven moment zelfs een korte tijd eenzaam. Gelukkig kreeg ik toen nog wel veel kracht uit mijn geloof. Buiten was het grijs en grauw, geen leuk uitzicht, lag best veel met ouderen op een afdeling en er waren haast geen jongeren te vinden. Ik gaf er zelf een draai aan, ik deed maar alsof het een studentewoning was voor ouderen haha.
Via je vlogs en social media inspireer en motiveer je veel mensen, ben je je daar bewust van? Zo ja, wat vind je daarvan?
Eerst was ik daar niet bewust van, want ik deed gewoon mijn ding. Naar mate de tijd merkte ik dat ik langzamerhand het niet meer trok. Ik werd meer bewust van dingen die ik graag wel of niet wilde delen. Ik wil ook een stuk privacy hebben in het leven.
Halen mensen uit je eigen omgeving veel kracht uit jouw verhaal en hoe je er mee omgaat?
Ja zeker. Soms heb ik zelfs het gevoel dat er mensen in mijn omgeving het niet meer trekken. En lijkt het alsof ze zelfs jaloers zijn op hoe ik er allemaal mee omga.
Ontvang je vaak positieve, motiverende berichten van mensen die je niet persoonlijk kent? Zo ja, wat doet dat met je?
Heel vaak zelfs, het is wel een stuk verminderd nu ik niet meer vlog.
Wat het met mij doet is het gevoel van onwijs fijne, spontane, positieve gevoel verdubbelend te zien weerkaatsen op hun gezicht. Ik zie de reacties die ik krijg als een soort spiegelbeeld. En vind het mooi dat er hierdoor positiviteit verspreid wordt.
Heb je ook wel eens negatieve berichten ontvangen? Zo ja, hoe ga je daarmee om?
Ja wel eens, in het OV zoals: “als ik jou was had ik zelfmoord gepleegd”. En de rest op het internet zoals: “had je maar langer in coma gelegen” of “was je maar dood”. En meer van dat soort dingen.
Waar heb je het meeste last van op dagelijkse basis?
Dat ik extra tijd nodig heb, omdat het niet echt vlot gaat in de rolstoel.
Welke impact heeft je beperking gehad op je hobby’s en hoe ga je hiermee om?
Voor het ongeval fitneste ik heel erg fanatiek, al drie jaar lang. Wat dat betreft is het voor mij wel een flinke mentale strijd. Je kan nog wel in de rolstoel fitnessen, maar niet op de manier hoe ik het wil, omdat ik het ook anders gewend ben. Soms wil mijn gezondheid (de pijn in mijn rug) niet meewerken. En ook pretparken, in attracties kunnen zitten mis ik heel erg. Men denkt dat alles vanzelfsprekend is, terwijl je geblessed bent met je gezondheid, ga daar zorgvuldig mee om.
Heb je veel last van mensen die je anders behandelen of raar aankijken nu je een beperking hebt? Zo ja, hoe ga je hier mee om?
Op het begin keken de leerlingen op school mij raar aan van ‘oh kijk een rolstoeler’. Men keek mij aan en wilde niet tegen mij praten. Soms komt het voor dat de kassières bijvoorbeeld aan een vriendin van mij vragen of ik de bon wil, alsof ik geen hersenen of eigen mond heb om een antwoord te geven.
Heb je het gevoel dat mensen je minder serieus nemen nu je een beperking hebt?
Het komt nauwelijks voor maar soms krijg ik dat gevoel wel bij bepaalde mensen. Dan neem ik gewoon afstand en laat ik merken dat ik hen niet nodig heb om vooruit te komen in het leven, zo simpel is het. Zij zijn mij kwijt ik hen niet.
Ben je vaak bij gebouwen geweest waar je moeite had met de toegankelijkheid? (locaties waar je niet naar binnen kon, of met veel moeite naar binnen kon)
Ik mag van geluk spreken dat ik in Rotterdam woon, dit is de meest rolstoeltoegankelijke stad ever. Als ik het alleen heb over Nederland, ja zo nu en dan kledingwinkels, restaurants in Amsterdam. Ik ben een type dame die graag de strijd wil aan gaan om ergens terecht te komen, wat eigenlijk moeilijk haalbaar is. Maar probeer naar de dingen te kijken wat je nog wel kan.
Zijn er dingen in Nederland waar volgens jou meer aandacht aan besteed moet worden met betrekking tot toegankelijkheid?
De treinen die gelijkvloers kunnen zijn, niet alleen voor de mensen met een beperking, maar ook voor de mensen die zware bagage of een kinderwagen bij zich hebben;
Lage bankautomaten;
Zoveel mogelijk mindervaliden wc in restaurants;
Als de winkels/ restaurants ruim zijn, dat zij desnoods een plank/ bruggetje hebben om erin te komen, zodat ze ook voor mensen met een rolstoel toegankelijk zijn.
Dan nog ben ik blij dat er mensen zijn in je omgeving die je graag willen helpen, zonder dat ik het hoef te vragen.
Wat zou je graag willen zeggen tegen mensen met een beperking die heel veel moeite hebben met acceptatie of zich schamen?
Heb zelfvertrouwen, straal dat uit;
Wees niet negatief;
Houd je hoofd omhoog;
Heb een doel in het leven (maakt niet uit wat);
Kijk naar de dingen die je nog wel kan;
Leg je lat iedere keer hoger als dat jou lukt, niet jezelf uitsloven als het niet lukt;
Ga om met mensen die je ver zullen brengen, zoals mensen die positiviteit uitstralen en of positief zijn ingesteld;
Verzorg jezelf zo ver je kan goed, ruik goed en lach;
Voor de mensen die geen steun hebben of krijgen in hun omgeving, ik snap dat het best moeilijk kan zijn en dat je het leven niet meer ziet zitten. Probeer jezelf a.u.b. niet te verwaarlozen en jezelf wijs te maken dat je een ‘nietsnut’ bent. Geloof het niet, zij onderschatten hun mentale kracht, jij bent vele male sterker dan zij denken! Probeer uit die negatieve sfeer te komen zoek een uitweg. Mocht je een betrouwbaar gesprek met mij willen aangaan om een positief gesprek te voeren of om even te chatten, kan je mij altijd een bericht sturen op Instagram ‘@Kuubslife’. Voor de mensen die geen Instagram hebben kunnen mij vinden op Facebook onder de naam Kubra Murt of door een e-mail te sturen naar kuubslife@hotmail.com.
Heb je tips voor mensen met een beperking om zich niet anders te voelen dan mensen zonder beperking?
Helaas is het jou en mij overkomen, wie zegt dat het niet bij een ander dit kan gebeuren. Tuurlijk gun je dit niemand, maar je staat er niet alleen voor! Ik probeer ook verhalen van anderen te delen op instagram-pagina @Lavinia_NL.
Hoe motiveer jij jezelf op de moeilijke dagen?
Ik ben blij dat ik mijn geloof (de islam) heb waar ik mijzelf aan kan vasthouden. Het kan ook echt geen kwaad als je tranen laat, zowel jij als eenieder ander huilt wel is. Het tonen van je tranen betekent niet dat je zwak bent, het is je even te veel geworden en ja dat mag je ook op die manier uiten. Zolang je er niet te lang in blijft hangen kan het geen kwaad.
Het is mooi dat je een inspiratiebron bent voor veel mensen, voelt dit als iets positiefs ondanks dat het door een hele negatieve gebeurtenis is?
Ja daar twijfel ik geen moment aan!
Wat zijn je dromen & doelen voor de toekomst?
Het liefst houd ik dat voor me, mijn behaalde doelen en resultaten laat ik zien op Instagram. Wel kan ik uiten dat ik nog wel van plan ben om filmpjes te maken voor op mijn YouTube kanaal Kuubslife.
Wil je nog iets zeggen? (mag alles zijn)
“If the plan doesn’t work, change the plan but never change the goal.”
No responses yet